Czy ktoś w końcu usłyszy
To o czym piszę
Moja osoba się nie liczy
Bo żyje w dziczy
A czy moje wołanie
Jakiś odzew dostanie
To kto pisze nie ma żadnego znaczenia
Lecz to o czym piszę cały świat zmienia
Odsłaniam ukryte zło
By dobrze nam się żyło
Właściwą rangę sprawom przywracam
A to mozolna jest praca
Pokazuję jak dobro wpływa na duszę
I to czynić muszę
Anioły do pomocy przyzywam
I nieważne jest jak się nazywam
Dla pięknych duchów piszę
Bo ich wołania słyszę
Pisać warto
Dla tych co mają głowę otwartą
Reszta i tak nic nie rozumie
Bo niewiele umie
Uczyć się nie chcieli
I uciekli od nich Anieli
W ślepe zaułki powędrowali
I tam zostali
Za fałsz się schowali
Iskierkę życia pogrzebali
Ich ciało jeszcze się porusza
Lecz martwa jest ich dusza
W tym życiu już nic ich nie obudzi
Choć snują się wśród ludzi
Dla nich moje pisanie
To próżne wołanie
Moja poezja dla żywych dusz przeznaczona
I tam swego dzieła dokona
I to dzięki Tobie Panie
Trwa moje pisanie
To moja dusza o nie prosi
Bo ulgę i pocieszenie jej przynosi
I innym też pomaga
Gdy cały świat niedomaga

Co do praktyki, powiedziano mi, że Kundalini można ożywić tylko w muladharze i sposobami tutaj przedstawionymi, chociaż istnieje także możliwość pobudzenia jej przypadkowo, gdy znajdziemy się w odpowiedniej sytuacji i warunkach. Opowiadano historię o tym, jak znaleziono mężczyznę, którego ciało było zimne jak u nieboszczyka, mimo że czubek głowy zachował ciepło. (To jest stan samadhi osiągany w jodze Kundalini). Kiedy masowano go ghee (roztopionym masłem), głowa stawała się stopniowo coraz cieplejsza. Ciepło przeszło do karku i szybko zawładnęło resztą ciała. Mężczyzna oprzytomniał i opowiedział o stanie, w jakim się znajdował. Powiedział, że błaznował, naśladując postawę jogina, kiedy nagle „ogarnął go sen”. Domyślano się, że wstrzymał oddech i tak – znajdując się w prawidłowej pozycji i spełniając odpowiednie warunki – nieświadomie pobudził Kundalini, która wzniosła się do swego mózgowego ośrodka. Jednak nie będąc joginem, nie mógł ściągnąć jej z powrotem w dół. Można tego dokonać tylko wtedy, kiedy nadi są nieskazitelnie czyste. Opowiedziałem panditowi (to on przekazał mi tę historię, był uczonym w tej jodze, a jego brat ją praktykował) o przypadku mego europejskiego przyjaciela, który nie był wtajemniczony w opisane tutaj zjawiska jogi, chociaż czytał coś o Kundalini w przekładach sanskryckich prac, i który mimo to wierzył, iż medytując, sam pobudził Kundalini. Napisał do mnie, że wchodzenie w drobne szczegóły wschodniej jogi było dla niego jako Europejczyka zbyteczne. Jednak zobaczył „nerwy”, idę i pingalę oraz „ogień środka” z drżącą aurą różowego światła, błękitne lub lazurowe światło i biały ogień wznoszący się do mózgu, gdzie wybuchł uskrzydloną jasnością po obu stronach głowy. Widział ogień rozbłyskujący od ośrodka do ośrodka z taką gwałtownością, że ledwie dostrzegał swą wizję i ruchy w ciałach innych osób. Promieniowanie lub aura wokół idy przypominała blask księżyca, bardzo blady lazur, a wokół pingali czerwoną lub raczej bladoróżową opalescencję. Kundali pojawiła się w polu widzenia jako intensywny, jakby złocisty, biały ogień skręcony spiralnie. Uznając, że ośrodki, suszumna, ida i pingala są symbolizowane przez kaduceusza Merkurego48, to mała piłeczka na szczycie pręcika została utożsamiona z sahasrarą, czyli szyszynką49, a skrzydła, z płonącymi aurami po każdej stronie ośrodka w momencie wybuchu ognia. Pewnej nocy, nie odczuwając żadnych cielesnych pragnień, poczuł jak wąż rozprostowuje się i wznosi, a mój przyjaciel znalazł się „w fontannie ognia” i czuł, jak „płomienie rozprzestrzeniały się wokół mojej głowy i słyszałem rytmiczne uderzenia, jakby cymbałów, podczas gdy niektóre z tych płomieni, jak emanacje, wydawały się rozchodzić i spotykać nad głową niczym uniesione skrzydła. Czułem kołysanie. Naprawdę byłem przerażony, ponieważ Moc wydawała się być czymś, co mogłoby mnie zniszczyć”. Mój przyjaciel napisał do mnie, że z podniecenia zapomniał skoncentrować swój umysł na Najwyższym i tak stracił duchową szansę. Może wydarzyło się to wskutek jego lekkomyślnego stwierdzenia, że pobudzenie tej mocy nie jest wyższym i ważnym przeżyciem duchowym, wyższym niż inne stany świadomości, których doświadczył. Jednak to doświadczenie przekonało go, że w hinduskich dziełach traktujących o tajemnej fizjologii tkwi prawdziwa nauka i magia.

Recenzja

Obraz człowieka jako rośliny, której korzenie sięgają nieba, wiąże się w Timajosie z teorią czystości, którą Platon podzielił na tyle części i w taki sposób, że nie jestem pewna, czy można ją zauważyć w gąszczu tych podziałów.

Roślina ta jest zraszana wodą niebiańską, boskim nasieniem, które przenika do umysłu. U Boga, który zatrudnia bez przerwy część duchową i intelektualną samego siebie, kontemplacją i naśladowaniem porządku świata, wszystko co jest na szczycie, łącznie z boskim nasieniem, wprawiane jest w ruch obrotowy, podobny do tego, który wprawia w ruch niebo, gwiazdy i słońce. Nasieniem jest to, co Platon nazywa boską istotą mieszkającą z nami, w nas, której musimy być posłuszni. Lecz zarówno u mężczyzny, jak i u kobiety, jeżeli pozostawią w bezruchu najwyższe pokłady duszy, ruch obrotowy umysłu ulega zakłóceniu i ustaje. Dlatego też boskie nasienie spływa w dół kręgosłupa, stając się pragnieniem cielesnym. Jest to więc istota niezależna, goszcząca w ludzkim wnętrzu, lecz tym razem jako istota demoniczna, nieposłuszna rozumowi, która chce wszystkim zawładnąć przemocą. Tak właśnie mówi Platon w zakończeniu Timajosa.

Innymi słowami, zamiast rozważać miłość Boga jako wysublimowaną formę miłości cielesnej, jak to czyni wielu ludzi w naszej pożałowania godnej epoce, Platon uważał, że cielesne pragnienie jest zniekształceniem i degradacją boskiej miłości. Chociaż bardzo trudno jest zinterpretować niektóre jego myśli, pewne jest, że Platon pojmował ten związek jako prawdę nie tylko duchową, ale również biologiczną. Platon uważa ł, że u tych, którzy kochają Boga, gruczoły nie działają tak samo, jak u innych. Oczywiście miłość Boga jest przyczyną, a nie skutkiem tej różnicy.

Koncepcja ta inspirowana jest religią misteriów, ponieważ związek między czystością a miłością Boga jest podstawową ideą sztuki Hippolyt Eurypidesa, tragedii o inspiracji orfickiej i eleuzyjskiej. (Według mnie, w ciągu ostatnich dwudziestu wieków w różnych dramatach, jakie powstały w kulturze europejskiej nie było tragedii, która miałaby tę ideę za główny temat.)

Aby w pełni zrozumieć, co Platon zawarł w obrazie ruchu obrotowego, trzeba zwrócić uwagę na to, że ruch ten wyraża doskonały związek pomiędzy liczbą i ciągłością.

Punkt ruchomy przechodzi z jednego miejsca do drugiego, płynnie, jakby poruszał się wzdłuż prostej. Jednocześnie, jeżeli skupimy uwagę na jednym punkcie koła, zauważymy, że ruchomy punkt przechodzi tamtędy z konieczności całkowitą liczbę razy. I tak ruch obrotowy jest obrazem związku granicy i nieskończoności, o którym Platon mówił w Filebie, że jest kluczem do wszelkiej wiedzy i darem Prometeusza dla śmiertelników. Równie oczywistą prawdą jest fakt, że ten związek stanowi podstawę naszego pojęcia czasu i że czas odzwierciedla ruch obrotowy gwiazd. Czas jest ciągły, lecz my liczymy dni i lata, używając liczb całkowitych. Aby zrozumieć, że nie chodzi tutaj tylko o temat medytacji intelektualistów, lecz o rzecz zasadniczą dla każdego człowieka, wystarczy wspomnieć o tym, że najstraszniejszą torturą zadaną człowiekowi jest zamknięcie go w celi, całkowicie ciemnej lub na odwrót, o świetlanej bez przerwy światłem elektrycznym, bez informowania go o upływie dni i godzin. Gdy się nad tym wystarczająco zastanowić, można by znaleźć głęboką radość w prostym następstwie dni i nocy. Refleksje tego rodzaju były jeszcze żywe w czasach świętego Benedykta; celem reguł zakonnych jest między innymi uzmysłowienie obrotowego charakteru czasu. W tym tkwi również sekret muzyki.

Pitagorejczycy mówili nie o związku granicy i nieskończoności, lecz – znacznie piękniej – o związku tego, co ogranicza i nieskończoności. Tym, co ogranicza jest Bóg. Bóg rozkazuje morzu: „Nie idź dalej” etc. To, co jest nieskończone, istnieje tylko dzięki temu, że z zewnątrz przychodzi ograniczenie. Wszystko, co istnieje tu na ziemi, jest tak zbudowane; nie dotyczy to wyłącznie rzeczy materialnych, ale także odczuć psychicznych. Takim sposobem rzeczy dobre i złe istnieją tu jako skończone. Dobro i zło nieskończone, które wydają się istnieć w tym świecie, a które umieszczamy zresztą nieuchronnie w przyszłości, są zupełnie nierealne, wyobrażone. Pragnienie dobra nieskończonego, odczuwane w każdym momencie przez ludzi nawet najbardziej upadłych ma swój przedmiot poza tym światem, a pozbawianie tego dobra jest jedynym złem, które zdaje się nie mieć końca. Umieścić znajomość tej prawdy w samym środku duszy w taki sposób, aby wszystkie ruchy duszy uporządkowały się w stosunku do niej, znaczy tyle samo, co naśladować porządek świata. Zatem wszystko, co w duszy jest nieskończone, to znaczy zawarte w jej naturalnej części, ograniczane jest z zewnątrz przez Boga w niej obecnego. Duszę przepełniają odczucia naturalnie nieuporządkowane, przyjemności i cierpienia, obawy i pragnienia, podobnie jak na świecie mamy bardzo gorące lata i lodowate zimy, burze i susze. Lecz wszystko to bez przerwy łączy się i podporządkowuje absolutnie niezmiennemu ładowi.

Kontemplacja związków ilościowych, arytmetyki i geometrii, wydaje się w tym względzie bardzo pomocna, ponieważ pozwala zrozumieć, że wszystko, co ma w jakiś sposób odbicie w ilości, tzn. nie tylko materia, przestrzeń, ale także wszystko to, co jest w czasie, co jest policzalne, pozostaje bezlitośnie poddane ograniczeniu w więzach konieczności.

Kontemplacja przynosi w pełni owoce wtedy, kiedy niezrozumiałe uporządkowanie tych związków i cudownych zgodności, jakie w nich znajdujemy, pozwala odczuć, że takim samym powiązaniem, jakim jest konieczność na płaszczyźnie rozumu, jest piękno na wyższym poziomie oraz posłuszeństwo wobec Boga.

Kiedy zrozumiemy w głębi duszy, że konieczność jest tylko jedną z odmian piękna, drugą zaś jest dobro, staje się dla nas jasne, że to, co czyni konieczność odczuwalną, sprzeczności, cierpienia, trudy, przeciwności, jest dodatkowym powodem miłości. Mówi się, że kiedy uczeń się zranił, wtedy praca weszła mu w krew.

Kiedy to zrozumiemy, możemy uważać, że przez każdy odczuwalny ból piękno wnika w nasze ciało. Piękno samo w sobie, oto jest Syn Boży. Bowiem on jest obrazem Ojca, a piękno jest obrazem dobra. Koniec Księgi Hioba i pierwsze wersy wypowiedziane przez Prometeusza w tragedii Ajschylosa wskazują na tajemniczy związek między cierpieniem a objawieniem piękna świata.

Stoję przed Twą bramą Panie

Drzewo w piecu płacze

Czarna kobieta na czarnym koniu

Pośród rozkołysanych wiatrem drzew stoję